Samenvatting
In BPM-zaken bestaat in voorkomende gevallen onduidelijkheid over de vraag of bij een gegrond beroep recht bestaat op een bezwaarkostenvergoeding. Romano Graves onderzoekt of de parlementaire geschiedenis van de Awb, relevante literatuur en Hoge Raad-rechtspraak over kostenvergoedingen concrete handvatten bieden voor het wegnemen van die onduidelijkheid. Na een analyse beantwoordt hij die vraag bevestigend.
NLF-W artikel
1. Inleiding
Als de belastingrechter een (hoger) beroep gegrond verklaart, dan heeft die gegrondverklaring niet per definitie tot gevolg dat recht bestaat op een kostenvergoeding voor de bezwaarfase. Dat geldt des te meer in zaken over de belasting van personenauto’s en motorrijwielen (BPM-zaken), omdat verschillende gerechten a prima vista verschillende uitgangspunten lijken te hanteren. Deze bijdrage belicht diverse discussiepunten (niet allemaal) met betrekking tot bezwaarkostenvergoedingen bij een gegrond beroep in BPM-zaken. Ik houd de discussiepunten tegen het licht van de parlementaire geschiedenis van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), relevante literatuur en Hoge Raad-rechtspraak over kostenvergoedingen. Centraal staat de vraag of de parlementaire geschiedenis van de Awb, relevante literatuur en Hoge Raad-rechtspraak concrete handvatten bieden om de discussiepunten te kunnen beslechten en rechtseenheid te bewerkstelligen.
Voordat ik de onderzoeksvraag inhoudelijk behandel, bespreek ik in paragraaf 2 volledigheidshalve eerst de termen kostenvergoeding en proceskostenvergoeding. Het is immers onduidelijk of één van beide dan wel beide termen van toepassing zijn op de bezwaarfase. Daarna bespreek ik in paragraaf 3 en 4 de eisen die de wet stelt om in aanmerking te kunnen komen voor een kostenvergoeding. Daarbij ligt de focus op (i) het vereiste dat sprake moet zijn van een herroepen primair besluit en (ii) het onrechtmatigheidsvereiste. In paragraaf 5 volgen een conclusie en samenvatting, waarbij ik concreet antwoord geef op de hoofdvraag.
